Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/506

 — To jest czterech — rozśmiał się Litwin.
 — Łowczego nie liczę... bo ten tylko był „powodyrem“, jak go kniaź nazywał. Teraz zostało nas dwóch — hę? ja i waćpan... a zdaje mi się, że obaj się tu nie pożenimy — więc jednemuby pora ustąpić...
 — I ja tak sądzę — począł, w boki się biorąc, Pokubiata. — Zatem kwestja: któremu?
 — Otóż to...
 — Tak jest! — dodał Litwin. — Ja odjeżdżać nie myślę.
 — I ja też!
 — Będziemy więc siedzieli obaj, aż któremu z nas sama jejmość da odprawę.
 — Ja inaczej myślę — rzekł Firlej.
 — Może być, że odprawę dostaniemy obaj, — począł ciszej Litwin, zbliżając się do Firleja — łowczy nas w pole wyprowadził.
 — Słyszeliście go? — krzyknął Godziemba — a to mi piękna wdzięczność!
 — Albo waszmości w pole wyprowadzono — kończył Pokubiata. — Ja, mosanie, mam zwyczaj, nim charty ze smyczy spuszczę, dobrze pole opatrzyć, rozsłuchać się, skąd wiatr wieje i powąchać... co niesie... Poszedłem i tu na wzwiady. Myśmy tu pono na cudze wesele przyjechali.
 — A to co? na jakie? — począł łowczy...
 — Cała tajemnica w tem, że matuś nie chce pana Pełki, który się w jejmości kocha zdawna, i ona go też pono...
 — Któż to waszmości powiedział? — rozgniewany burknął łowczy. — Że on się kocha, nie przeczę, ale ona! Cha! cha! ona się kochać... ona! cha! cha! Ona za Pełkę się wydać! cha! cha!
 Firlej słuchał a patrzał.
 — Jam z twarzy tego ponurego jegomości wyczytał, że tam w sercu na dnie u niego coś siedzi. Gdy spojrzy na pisarzową, jakby strzelił.