Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/527

— Nie do uwierzenia to, lecz łowczybyś nie skłamał, bo takiej rzeczy wymyślić trudno...
 — Klnę się waszmości na wszystko najświętsze, prawda jest... Kobiety tej teraz nie poznać...
 Od łowczego poszedł zaraz Rożański do doktora.
 — Rób ty sobie, co chcesz, uprzedź go o mnie, czy mnie bez ogródki wprowadź, ale ja się z nim widzieć muszę.
 — Zobaczymy, — mruknął doktór — dobiorę chwilę... zobaczymy...
 Nazajutrz, niby odniechcenia, siedząc przy łóżku, bo mu jeszcze wstawać nie dawał, odezwał się Ławręcki:
 — Widziałem też w mieście kogoś, którego by waszmości miło było pewnie zobaczyć
 Chory oczyma pytał ciekawie...
 — Pylada waszego, pana Wacka Rożańskiego.
 Pełko pobladł.
 — Czyście uchowaj Boże mówili co z nim o mnie?
 — O was mówiłem, alem nie powiedział, że tu jesteście, bo wam spokojności potrzeba...
 — Klął na mnie i piorunował?
 — Wcale nie, ubolewał tylko, a mówił z wielką kompasją, bo to człowiek dobry i serce złote — rzekł doktór. — Wiele pono miał biedy z waszej przyczyny, lecz się to już załatało... Panna wyszła zamąż.
 Pełka odetchnął.
 — Długo on tu zabawi? — spytał.
 — Jeszcze dni kilka. Powiedziano mu, żeście na Śląsk zbiegli, nie chciałem go z błędu wywodzić, radby się bardzo z wami widział...
 — Byćże to może? — a to mi go prowadźcie! szczęśliwy będę, gdy mi przebaczy i spokojniejszy się już na pokutę zakopię.
 Ławręcki głową pokiwał.