Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/86

go co być może, toś się omylił bardzo... nie chcę, abyś dłużej trwał w błędzie...
 A cicho dodała prawie niewyraźnie:
 — Gdybyś miał rozum, innejbyś się rzeczy powinien był domyślić.
 Na to niespodziane przemówienie Pełka drgnął i, odskoczywszy nieco, aby dłużej nie słuchać gniewnego głosu matki, zwrócił się ku Jadwisi.
 — Panno podczaszanko dobrodziejko! — — rzekł — podnosząc głos — sługa wierny względom się jej poleca...
 Jadwisia, mimo że matka ręką ją w głąb powozu odepchnąć chciała, wychyliła się dosyć śmiało i głosikiem słabym odezwała:
 — Do zobaczenia! do zobaczenia! Panie Medardzie, bij się pan szczęśliwie i powracaj cały!
 Dalej ręka matki mówić nie dopuściła. Pełka, trzęsąc się z gniewu, spiął konia i pobiegł, gdzie nade drogą Rożański nań oczekiwał.
 Na jego twarzy gniew wypiekł rumieniec, którego blask ognia tylko rozeznać nie dawał.
 — A cóż? — spytał Wacek.
 — Co? Przeklęta baba! baba przeklęta! — powtarzał Medard, nie umiejąc się wytłumaczyć. — Jedźmy.
 Rożański się dopytywać już nie śmiał, bo Pełka z głową spuszczoną na kark Sułtana jechał jak przybity, wciąż tylko przeklinając podczaszynę...
 Przedmieścia gorzały wciąż jeszcze... W mieście czujność była wielka: po wieżach, basztach, murach okólnych, bramach i po dachach domostw, bo lada wiatr mógł i tu zanieść iskry i niepotrzebny pożar rozniecić. Ludzie z wiadrami siedzieli po dachach i czuwali w ulicach... Nie czas było nocą szukać obozu, więc obaj z Rożańskim stanęli u gospody w rynku, ażeby do dnia wypocząć i naradzić się ze sobą.
 Właśnie wstępowali do niej, gdy wrzawa z izby buchała najokropniejsza. Nietrudno było