Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Adama Polanowskiego notatki.djvu/143

 Chciał odchodzić — porwałem go za guzik od sukni i wstrzymałem.
 — Zrozumiałeś mnie waćpan? powtórzyłem. Mam czy nie prawo — żal mi kobiety, nie dam się znęcać nad nią.
 Boncour śmiał się.
 — Waćpan gdzieś dziś za dużo piłeś wina — rzekł do mnie. Daj mi pokój.. mówię ci — daj mi pokój..
 Niewiem czym go w pasij potrącił, ale Boncour się rzucił do mnie, a w złości już będąc okrutniem się z nim obszedł, tak że peruki postradawszy uchodzić musiał.
 Ledwiem ochłonął wołają mnie do króla. Znajduję go samego w gabinecie z Matczyńskim.
 — Coś zrobił Boncourowi? pyta mnie.
 — Nic — rzekłem.
 — Z czego poszło! mów prawdę! nie mogę pozwolić aby mi cudzoziemców — których potrzebuję — którzy mi służą — lekceważono. Boncour powiada, że nic nie zawinił.
 Pomyślawszy trochę i widząc że tu inaczéj jak prawdą szczerą nie wybrnę — odezwałem się z cicha.
 — N. Panie — żal mi się zrobiło żony jego — która lamentuje, bo się z nią źle obchodzi. Człowiek nie może dopuścić aby nad słabą kobietą choćby nawet własny mąż się znęcał.
 Słuchał król jakby nierozumiał.
 — Po cóż wpan palec we drzwi wkładasz? co komu do tego?.
 — Skarżyła mi się, bije ją.
 Oburzył się na to Sobieski.