Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Adama Polanowskiego notatki.djvu/144

 — A to — infamia! zawołał. Prosił się, do nóg nam padał żeby mu ją dać. Cóż zawiniła?
 — Niewiem spełna, rzekłem — zazdrosny jest, zastał u niéj kogoś pono.
 — Dziewczyną była płochą — król wtrącił — ale przecież nie wmości u niéj zdybał.
 — Nie — odparłem — podobno Dupont‘a.
 Rozśmiał się król.
 — A! ten wszędzie się do kobiet wciśnie.
 Tymczasem, rzekł zwracając się do mnie — Boncour się tylko na waćpana skarży. Poco się w to wdajesz.
 — Biedna kobieta płacze, skarżąc się że nikt się za nią nie ujmuje — dodałem skruszony — przyznaję się nie mam prawa się w to mięszać — ale jak się tu łzom oprzeć?
 Wzruszył Sobieski ramionami.
 — Dajże mu pokój i niech się na tem skończy.
 — Będę się starał — rzekłem cicho.
 Z téj małej rzeczy we dworze powstała gadanina wielka, która mnie na sztych wystawiła. Widziałem żem zbytnią powolnością dla Felisi, sobie i jéj kłopotu poczynił.
 Mało kto wiedział o Duponcie, opowiadano więc że mnie zastał u żony, i choć się zaprzysięgałem nie wierzono. Wyśmiewano się ze mnie, z Boncoura — ale Felicja nic sobie z tego nie czyniąc, tak śmiało w oczy wszystkim patrzyła — jakby się to jéj nie tyczyło.
 Nazajutrz król gdzieś wysłał Duponta; Felicja opuściła wspólne mieszkanie z Boncourem i przeniosła się do panien królowéj, a że téj zabawiać nie było czem, zaraz jéj Federba opowiedziała całą historję — mnie nie oszczędzając, bo zła była.