Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Adama Polanowskiego notatki.djvu/315

 — Niemożliwa to jest rzecz — odezwałem się.
 Rozmowa na tem się urwała.
 Musiała zaraz w żart obrócić swą propozycję — oświadczając że mnie tylko probować chciała. Od tego dnia rozbrat wiekuisty pomiędzy nami się począł i zyskałem w niéj nieprzyjaciółkę skuteczną — zabiegającą na wszelki sposób aby mi zaszkodzić mogła. U królowéj więc naprzód postarała się aby mnie jako jéj nieprzyjaciela — całkiem oddanego królewiczowi Jakubowi odmalować. Zrobiła mnie donosicielem, króla podszczuwającym i wielce szkodliwym interesom jejmości.
 Postrzegłem to rychło, bo królowa co była dla mnie obojętną, poczęła się okazywać pogardliwą i widocznie mi niechętną.
 Król po kilku dniach, zrana mnie spytał.
 — Cóż to waszmość królowéj przewinił i naraził się.
 — Jako żywo, N. Panie — nie uchybiłem w niczem, ani to było w myśli mojéj.
 — Nie poczuwasz się — ale cóś jest? zapytał. Zrób no rachunek sumienia. Ja ci mówię — musiałeś coś zawinić.
 — Bóg widzi że się do tego przyznać nie mogę — odezwałem się, ale originem téj niełaski łatwo się domyślam.
 — Cóż to jest? pytał daléj.
 — Boncourowa na mnie zagniewana, odparłem — i stara się mi tem dokuczyć.
 — Zawsze ta dawna miłość! rozśmiał się król.
 — N. Panie — ciągnąłem daléj — cała rzecz w tem