Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/143

odmówił, zażył, kichnął i sam sobie powiedział: na zdrowieczko.
 — Słuchaj, Juliaszek, ty wiesz, za kim my szli? — rzekł cicho.
 — A juściż.
 — Mogłoby ci się co okroić, hę? Gdzie on przepadł?
 — E! e! gdzie, teraz już szukaj wiatru po polu; drapnął aż się kurzyło. Ale co wam daremnie po mieście za nim wałęsać się? Niech mi da ten — wskazał na hajduka — dwuzłotówkę, to powiem wam, gdzie go znajdziecie.
 Tabakierka poszła na radę do hajduka. Szeptali długo.
 — To frant, drwi. Oszuka nas — mówił hajduk.
 Juliaszek, któremu fajka zgasła, począł ognia krzesać spokojnie. Po naradzie tabakierka wróciła do niego.
 — Powiesz, gdzie go szukać?
 — Dwa złote! ani dydka nie ustąpię. Już kiedy fortunę robić szelmostwem, to przynajmniej żeby człek miał chleb na starość.
 Po nowej naradzie złożyli się chciwi połowu na dwuzłotówkę drobnemi miedziakami i Juliaszek, skrupulatnie obliczywszy pieniądze, a związawszy je w węzełek u koszuli, przybrał minę bardzo seryo. Mówił pocichu, nachylając się, zasłaniając ręką, i tak jakby największą zwierzał tajemnicę.
 — Po mieście się za nim włóczyć darmo. Tu jest, tu go niema, swoich wszędzie znajdzie, którzy go ochronią i skryją. Wprost idźcie do dnia na Pragę, trzeci dom od mostu w prawo, u Szmula Za-