Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/207

 To mówiąc, Suzantowski ruchem dobitnym okazał, jak się ona odbywać miała.
 — Na rany Boskie! — zawołał Bernardyn — toż starzec bezsilny.
 Podsędek dobył chustkę ogromną z kieszeni, nos otarł, złożył ją porządnie i rzekł głosem płaczliwym:
 — Choćby mi się serce krajało, ojczuniu, obowiązki moje... Musimy statut civilem jego mieć czarno na białem.
 — Ale z niego, choćbyście go i męczyli, niczego się nie dowiecie.
 Tu Pankracy zadumał się trochę i wtrącił:
 — A nuż szlachcic? — rzekł nagle.
 Suzantowski, który tego argumentu się nie spodziewał, trochę się żachnął w tył. Pomyślał.
 — Niewiadomość grzechu nie czyni — rzekł. — My u żebraka klejnotu szlachetnego suponować nie możemy.
 Pomimo to, podsędek przypuszczeniem szlachectwa cokolwiek był zmieszany. Jakby sam się chciał przekonywać, dodał:
 — Bito nieraz i szlachtę; nietylko sąd, ale niejeden magnat na kobiercu, i bez niego, bizuny dawał. Panu staroście kaniowskiemu uboga szlachta napraszała się nieraz, aż w końcu musiał odpowiadać: „nema hroszy, ne budu bity.“ — Kiwnął głową. — Gdzie on tam szlachcic! Lada jaki szlachetka herbuby między tałałajstwem, żebractwem, pod kruchtami nie posponował.
 — A pokuta! — odparł ojciec Pankracy.