Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/231

galanta rolę chciał odgrywać przy klientce, chociaż żonaty był i do umizgów niestworzony, począł od całowania rączek i komplimentu do olśniewającej piękności.
 Piękność się skrzywiła.
 — Mecenasie, czasu nie mam. Mów... jestem niecierpliwą!
 — A! to źle! — rzekł Zażywski — bo ja właśnie zimnej krwi potrzebuję.
 — Szukaj-że jej u ryb, nie u mnie — odparła, zapinając suknię.
 Mina, którą prawnik zrobił, była tak osobliwą, zagadkową, ale razem tak go brzydkim czyniła, że Loiska suchym śmiechem parsknęła.
 — Pan wiesz, że ja jestem niecierpliwą. Więc mów... z czem przyszedłeś.
 — Właśnie, póki pani niecierpliwa, mówić nie mogę.
 Loiska, nogą tupiąc, zawróciła się.
 — Mów pan, bo idę!
 Zażywski sięgnął po rękę; nie dano mu jej!
 — Czy co nowego zaszło w sądzie? — spytała.
 — Nie w sądzie — odparł mecenas — ale sprawa nowy obrót wziąć może. Okoliczność zaszła niespodziewana.
 — Mów-że pan otwarcie! nie jestem dzieckiem.
 Mecenas westchnął. Nie było już sposobu i musiał rąbnąć i mówić otwarcie:
 — Matka pani jest w Warszawie.
 Loiska zbladła; patrzący na nią prawnik zląkł