Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/263

 — Pan się mylisz — odrzucił żywo starosta. — Była może, nie przeczę, ale nie jest.
 — Jest — potwierdził Tytus.
 — Nie — zaprzeczył gorąco gospodarz.
 — Za pozwoleniem — rzekł przyjaciel — a jeśli ja dowiodę tego, co mówię?
 Zarumienił się młody panicz.
 — Poczytuję to sobie za obowiązek, aby staroście łuskę zedrzeć z oczu. Loiska jest doskonałą aktorką, gra taką rolę, jaka jej jest dogodna... wydobywa z pana, co jej potrzeba, i dzieli się tem ze swymi druhami.
 Uśmiechnął się.
 — Chodzi o dowody — zamruczał starosta.
 — Złożę je — rzekł Tytus, tryumfujący zawczasu. — Dawne bardzo stosunki poufałe łączą ją z hetmanem.
 — Z tego mi nie robiła tajemnicy — rzekł starosta.
 — Tak, ale one trwają do dziś dnia.
 — To są słowa — odparł starosta chłodno.
 Tytus wziął za kapelusz, skłonił się i rzek zimno:
 — Pan starosta pozwolisz mi, abym którego wieczora wziął go z sobą na półgodzinną przejażdżkę?
 — Będę mu służył — odparł z ukłonem gospodarz.
 Rozstali się tak. Starosta, wzburzony, gniewny, długo przyjść do siebie nie mógł. Miał zrana być, wedle zwyczaju, u Loiski, ale wstrzymał się.