Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/290

ścią się z nią ożenić nie może. Mówią, że od niego nic na owinięcie palca nie przyjmuje. Cóż to jest?
 — To poprostu romans, nie wiem w ilu tomach, lecz dla obojga ich — rzekł Tytus — życzyłbym, aby jak najprędzej go skończyli. Kasztelanicowa traci czas, kompromituje się. Starosta sam nie wie, co robi, bo to młokos niedoświadczony, a niczyjej dobrej rady nie słucha. Słyszałem — dodał — że pani na wieś powraca. Cóż to znów znaczy?
 — Mam dosyć Warszawy — kwaśno odezwała się Zelska.
 — A tak pani dobrze tu było.
 — Tak dobrze — rozśmiała się gorzko — iż radabym dziś ją opuścić.
 — Cóż więc zaszło? — spytał Tytus.
 — Nic, wcale nic, proszę się nie domyślać — rzekła z przyciskiem Zelska. — Nudzi mnie to wszystko.
 — No, i kosztuje dużo, co? — odezwał się trochę impertynencko Tytus.
 Zelska wargi zakąsiła.
 — Nie zgadujesz pan — odparła.
 — Więc chyba na reducie ostatniej Barani kożuszek, który długo przy niej siedział, jak mi mówiono, dał jej radę...
 Zelska drgnęła i zaczerwieniła się.
 — Słyszałeś pan co? — krzyknęła poruszona, zdradzając się.
 — Nie, domyślam się tylko, ale widzę, że trafnie.