Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/58

wszystkie strony. Życie w Warszawie, przepełnionej ze wsi przybyłymi posłami, ich rodzinami, mnóstwem ciekawych cudzoziemców, było drogie. Przyjemności jego nęciły.
 Starosta, jako krewny, ocierał się o koła, w których bawił hetman i dokazywał serdeczny marszałek sejmowy, Sapieha. Musiał nie okazywać się ani skąpym, ani zbyt uciśniętym przez ojca.
 Zaczerwienił się więc jak wiśnia i jak te karmazyny, które miał na sobie, gdy mu Loiska wskazała stół i spytała, czy by nie chciał szczęścia spróbować.
 Salwował się komplimentem.
 — Zdaje mi się, że mając szczęście być w pani towarzystwie, grzechem byłoby szukać go w grze...
 Loiska się uśmiechnęła.
 — Ja bo sama grywam — rzekła wesoło. — Naprzód dlatego, iż się nie taję, że pieniądze lubię, cóż życie bez nich warte? Powtóre, że z tym niegodziwym losem stanąć do walki jest to wielka przyjemność.
 — Cóż, kiedy los zawsze zwycięża! — wtrącił starosta.
 — O, nie — zaszczebiotała Loiska — ja gdy się uprę, to choć mi się opiera... złamię go!
 To mówiąc, chwyciła kartę rzuconą, dobyła woreczka, przycisnęła ją dukatami i podsunęła bankierowi.
 Gra zdawała się bardzo gorąco ją zajmować; zwróciła się do niej cała.
 — Muszę wygrać! — wołała z dziecinną pewnością siebie.