Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/103

 — A! — zaśmiał się Zubow — przecie tę zaklętą pokonał. O! o! nie są one tak straszne, jak się wydają...
 — Przepraszam Waszą Ekscelencyę, są w istocie straszne, bo kiedy już Puzonów chodzi w spódniczce, to najlepszy dowód ich siły.
 Zubow się obruszył.
 — Pójdźże mi precz — krzyknął poufale — z takiem niedorzecznem gadaniem! Dymitr Wasiljewicz ma nadto charakteru, aby się dał zawojować.
 Kazinski ruszył ramionami.
 — Więc milczę — rzekł.
 — Ale mów, owszem, powinieneś się usprawiedliwić — zawołał Platon — mów.
 — Puzonów służy swej pani... i jest jej najniższym...
 — Widział z was kto tę panią?
 Altesti skłonił głową.
 — Czy tak piękna?
 — Nie potrafię pewnie opisać — rzekł Altesti.
 — Ale przecie sekretarzem jesteś na to, byś opisywać umiał! — zaśmiał się faworyt. — Opisuj! słuchamy....
 — Jeżeli piękność zależy na świeżości, uśmiechu, na wdzięku niewieścim, Helena Janówna nie jest piękną — mówił Altesti z pewną deklamacyą, zdradzającą pretensye do dowcipu. — Jeśli piękne są surowe posągi starożytne Medei, Pozerpiny, Nioby i t. p., to jenerałowa pewnie żadnej z nich nie ustąpi. Ma więcej majestatu niż uroku, potęgi niż wdzięku, ale przyznam, że choć ją raz widziałem tylko, nie zapomnę jej nigdy.
 Zubow się poruszył.
 — Więc to coś nadzwyczajnego?
 — A przynajmniej niepospolitego bardzo — rzekł Altesti.
 — Ciekawybym był ją zobaczyć, ale nie jeździ nigdzie...
 Altesti zamilkł, spuszczając głowę.
 — Nie wiem — rzekł.
 — Jakże żyją? czy wiecznie zamknięci w domu? to być nie może!
 Wtem podszedł jeden z zauszników Platona Zubowa, młody Sołtyków, który wielce pragnął się zasłużyć ku-