Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/126

 — Już za to samo wart najwyższej nagrody — rzekł Iliński.
 — Nie! nie! za to raczej, iż wierzył we wdzięczność ludzką... Jest miejsce przy szpitalach, czy przy więzieniach (na ostatnim wyrazie położyła przycisk silny).
 — Przy więzieniach? — powtórzył Iliński.
 — To najlepszy człowiek w święcie... był długo w Warszawie, zna język polski, ma sympatyę dla nas... lubi trochę pieniądze, ale nie jest-że to dogodnem wiedzieć, którą furtką do serca się jego wchodzi?
 — Byleby ona dla wszystkich nie stała otworem — przerwał senator.
 — O! tak znowu nie jest... bojaźliwy, stary, dobry mój przyjaciel.
 — To za nim mówi najwięcej.
 — I mogę spodziewać się tego? — spytała jenerałowa.
 — Gdyby to było w mej mocy, niezawodnie — rzekł Iliński — ale mówmy otwarcie. Więzienia są przepełnione ziomkami naszymi. Siedzą w nich Kościuszko, Niemcewicz, Potocki i tylu innych; lekarz tych więzień nie otrzyma miejsca, jeśli go Polak przedstawiać będzie, a ten, coby przedstawiał, swojeby mógł utracić.
 — To prawda — zawołała jenerałowa — ale przedstawi go może kto inny, a wy go jakoś niechcący poprzecie. Służył on już dawniej w wojskach rosyjskich...
 A cicho dodała szambelanowi:
 — Ręczę za niego, mam go w rękach, przez niego pomódz im... komunikować się z nimi będziemy mogli. Szambelanie, w tem jest konieczność, to się stać musi.
 Oczy jej zabłysły.
 — Tak, to się musi stać, choćbym miała ostatecznych użyć środków.
 — Wy już znowu o tej nieszczęśliwej polityce waszej, która mnie trwogą przejmuje, mówić zaczynacie — przerwała pani domu.
 — Tylko słowo.
 — Ja was słuchać nie chcę — rzekła odstępując —