Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/160

 Tymczasem jedyne posądzenie, jakie mieć było można, nie sprawdziło się.
 — Ale Müller uciekł! — zawołał Platon. — Otóż nasza siła! oto nasza służba! Pod bokiem i okiem dzieją się w stolicy takie kryminały, cóż to być musi na prowincyi!
 Marków milczał.
 — Czekajcie-no do jutra... kto wie, jak się to obróci. Doktór w ziemię wpaść nie mógł... na wszystkie trakty rozesłano sztafety, aby podróżnych, choćby nawet z cesarską kartą, zatrzymywać. Zobaczymy jutro.
 Zubow zżymał się.
 — A jak imperatorowa dowie się dziś?
 — Mówmy o czem innem — przerwał Marków — nic się nie stało, jednego Niemca dyabli wzięli, niewielka szkoda, z więzienia nikt nie uciekł... no? czegóż znowu tak się trapić, czego? Słuchaj, Zubow, ja o tobie myślę.
 Spojrzeli na siebie.
 — Jeździłem obejrzeć Puzonową! no! nie tak straszna, jak mówią! śmieje się, żartuje i wcale srogą się nie wydaje, ale trzeba Dymitra Wasiljewicza na Kaukaz!
 Tylko nie ty! Imperatorowa sama powinna to uczynić. Żony z sobą nie zabierze... zostanie sama... no i reszta to już... na mnie!
 Uderzył się po piersiach.
 — Ja wam ręczę!
 Zubowowi twarz nieco się rozjaśniła, ale palec położył na ustach i rzekł:
 — Milcz-że! ściany mają uszy, a krzaki jeszcze większe... cicho!
 — Widziałeś się z Fryderykiem Wilhelmowiczem dzisiaj?
 — Tylko co... był od niego raport.
 — Jaki?
 — Potwierdzający — rzekł Marków — ale sam mówisz, że krzaki mają uszy.