Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/163

 — Alboż ja wiem? — bąknął, wzdychając, Müller, który, wpatrując się w rodaka, sam jeszcze nie wiedział, czy ma mu dać wiarę, czy... dysymultować i kłamać.
 Radca udawał, że o niczem nie wie.
 — Skąd i za co was pochwycono? — zapytał — może to nadużycie? jakże śmiano urzędnika wysokiego! Wszak byliście oberdoktorem nad więzieniami i szpitalami, jeśli się nie mylę?
 — Bodajbym nigdy nim nie był! — jęknął Müller.
 — Gdzież? kto? jak? was aresztował?
 Doktór Müller milczał, stękając... myślał jak skłamać i nie wiedział co zmyślić, bo go pochwycono z paszportem fałszywym, uciekającego na drodze do Kurlandyi pod cudzem nazwiskiem.
 — Ja sam — rzekł wreszcie doktór — z całej tej nieszczęśliwej historyi mojej dziś sobie dobrze nie umiem zdać sprawy.
 — Ale jakże to było?
 — Jechałem zwiedzać więzienia w pałacu Orłowa nad Mojką. Byłem już nieopodal od niego, gdy felczer nieznajomy mi...
 — Felczer nieznajomy! — powtórzył, kiwając głową, radca — no proszę...
 — Nastręczył mi się, jakby od miejscowego doktora przysłany, aby mi towarzyszył.
 — I wy temu uwierzyliście? — spytał radca — to była nieformalność.
 — Ale ja form nie znałem — jęknął Müller.
 — Jakto? służyliście przecie w Rosyi! no, no, cóż dalej? co dalej?
 — Zajechałem z nim do pałacu, dla obejrzenia głównego więźnia, który miał cierpieć na reumatyzm z powodu wilgotnego pomieszczenia. Nasmarowaliśmy plaster dla obłożenia nogi.
 — Osobliwsza rzecz — dodał chłodno radca — bo plaster był na ręku.
 — Na ręku? — spytał Müller — ja go... ja go przyłożyłem na nodze.