Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/26

 — Domyślać się, nie... ale przeczuwać chyba, nie wiem — mówił doktór — to pewna, że przyśpiesza podróż, że chciałby co najprędzej wywieźć ją z Polski.
 — A ona?
 — Ona jest złamaną i bezsilną...
 — Czy wie o wszystkiem?
 — Jenerał zaręczył jej, że Kościuszko nie żyje, że zabity. Od tej pory nie sprzeciwia się niczemu, zobojętniała na wszystko.
 — Ale wie o mnie i o moich staraniach, o zamiarach?!
 Müller zafrasował się widocznie.
 — Jeśli mam być szczerym — rzekł — powiem, że nie śmiałem dotąd o tem jej wspominać. Obawiałem się, ażeby to nie uczyniło na niej zbyt widocznego wrażenia.
 — Ale na Boga! doktorze, przecież mi przyrzekłeś!
 — A! tak! dałem słowo, nie rozmierzając trudności wykonania... dałem słowo, przez litość nad wami, nad nią...
 — I macie słowo moje, że utratę miejsca i przyszłości nagrodzić wam potrafię... Znajdziecie posadę odpowiednią na saskim dworze... a zresztą...
 Müller nie dał jej mówić więcej.
 — Mówmy o pilniejszem — odezwał się zakłopotany. — Pani trwasz w zamiarze?
 — Nieodmiennym.
 — Wszakże plan jest zły i zmienić go musimy.
 — Jakto? — podchwyciła księżna — w jaki sposób? dlaczego?
 — Bądź pani cierpliwą, pozwól mi mówić... Wszak nikt słyszeć nas nie może.
 — Nikt w świecie.
 — A! — westchnął Müller — gdyby się przedwcześnie wydało to, co on zdradą moją nazwać może, w pierwszej chwili, jestem pewny, zabiłby mnie.
 — Mówże, doktorze.
 — Na polskiej ziemi my tego dokonać nie potrafimy, on jest nazbyt ostrożny. Gdyby się nawet udało, gdzież ją ukryć? on poruszy niebo i ziemię, splądruje kraj, wyśle pogoń... to człowiek szalony, a ma w ręku wojsko całe.
 Księżna milczała chwilę.