Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/34

ko zarumieniona zmieniła się, rozjaśniła, wypiękniała iskrą życia. Muller zdumiony i przerażony patrzył na tę metamorfozę.
 — Zaklinam panią! spokojności! spokojności! on pozna od jednego wejrzenia. Pani potrzebujesz być chorą, aby tu spocząć.
 — Nie bój się — rzekła — dość, by wszedł, a znajdzie mnie taką, jak zawsze. Mów, rozkazuj, co mam czynić?
 — Bądź trochę łaskawszą dla niego i proś — o spoczynek...
 Gdyby tak być mogło, żeby on pojechał, a mnie tu z wami zostawił?
 Ostatnie wyrazy domówił prawie niepochwyconym głosem, gdyż w sieniach poznał chód jenerała.
 W istocie w chwilkę małą potem otwarły się drzwi zwolna i Puzonów ostrożnie wśliznął się na palcach do pokoju.
 Hela zbladła i posmutniała, doktór trzymał ją za puls, a gdy jenerał wszedł, dał mu znak, aby się zachował jak najciszej.
 — Jest trochę gorączki — odezwał się po cichu — droga więcej męczy, niż się spodziewałem, rany niedogojone, wzruszenie, osłabienie.
 — Czy się pani (jenerał żony nie nazywał inaczej) czujesz słabą?
 Hela dała znak głową.
 — Przed chwilą skarżyła mi się pani jenerałowa na wielkie znużenie.
 — Tak jest — wygasłym głosem odezwała się z cicha — tak pragnęłabym odpocząć!
 Puzonów z niecierpliwością potarł czoło.
 — Wśród drogi, ja się nie mogę zatrzymać... trochę dalej...
 Doktór, nic nie mówiąc, głową potrząsał.
 — Wszakżebyśmy mogli, trochę prędzej jadąc, połączyć się z wami.
 — Jakto? jakto? myślicie — porywczo zawołał Puzonów — żebym mógł was porzucić! samą! wśród tego kraju...
 — Dla którego jestem umarłą — podchwyciła Hela. —