Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom I.djvu/49

 — Patrz! niezdara! utopić się... w wódce!
 Żołnierz przychylił mu się do nóg; ale że o kuli szło niezgrabnie, ksiądz się zląkł żeby nie upadł i nie skaleczył się, podniósł go i łajał po swojemu.
 — E! to to! jakiś niezdara! dziecko moje! a godzi się to! a godzi! wstydź się.
 — Księże proboszczu dobrodzieju wysłuchaj tylko! nakłoń ucha łaskawego... jam nic nie winien...
 — Słyszycie! a moja sutanna na żydzie?
 — A żyd to nie człowiek? rzekł żołnierz. Wszystko to fałsz co źli ludzie nagadali na mnie, nie przepiłem jako żywo, ale żyd pogorzelec nie miał czem plecu okryć, oddałem mu ją...
 — O, kłamiesz już bratku!
 — No to prawda, że przepiłem, zawołał grenadjer... przyznaję; ale czy to po chrześcjańsku księże kanoniku, tak być surowym? Gdyby nie ta wódka cóżby mnie już na świecie trzymało kalekę nieszczęśliwego!..
 — Ale wódka cię zabija, człowiecze!
 I tak rozbrojony kanonik, że deszcz lać począł, wziął grenadjera do domu, z godzinę mu dawał nauki, musiał w końcu nakarmić bo był głodny, i z jałmużną odprawił. Żołnierz nawet potrafił wymódz, że mu przed strawą kieliszek wódki nalał proboszcz... choć z razu się na to oburzył.
 — A co to, ja jeszcze ci do pijaństwa pomagać będę?
 — Ojcze, dobrodzieju... stary nałóg, jeden kieliszek, kropelka przed jedzeniem...
 — Nie dam!... odzwyczaj się.
 — Nie mogę od razu, i żołądek tak mam słaby, że jedzenia bez wódki nie wezmę...
 — Nałóg! nałóg! — powtarzał kanonik, ale ulitowawszy się wreszcie, jak najmniejszy wybrał kieliszek i sam mu go nalał.
 Kiedy tę całą historję przy nim opowiadał pan Doroszeńko, ujrzałem łzę w oku kanonika...
 — Śmiejcie się, rzekł, śmiejcie... Bóg z wami! Czasem i pobłażyć i ulitować się potrzeba słabości ludz-