Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom II.djvu/172

i więcej, i obszerniej i surowiej o tych paniach. Napróżno Lola udawać chciała po niewczasie poważną bardzo i przyzwoitą damę, co chwila impertynenckie powitania młodzieży zbijały ją z tropu i zmuszały do opędzania się napastnikom wcale nieumiejącym jej szanować. Dosia rumieniła się i oburzała, przeczucie oznajmywało jej, że wpadła w niebezpieczeństwo jakieś, ale uczynione wrażenie, oklaski, szepty, pochwały, nowość widoku, ciekawość i nie wiem już jakie uczucie, wstrzymywały ja tu jeszcze... Kilka razy miała na ustach: — Chodźmy ztąd — i nie zebrała się nic powiedzieć. Marmuszki powoli ożywiały się, uśmiechały, w około nich zaczęła się zbierać gromadka młodzieży, gdy nagle w ulicy naprzeciw hrabia Tytus z kapitanem Rybackim ukazali się idąc żywo przeciw nim, i rozpędziwszy niemal tłum, po przywitaniu zajęli z obu stron stanowiska, hrabia przy Dosi, kapitan przy starszej Marmuszce....
 Leon patrzał na to wszystko, niemogąc ruszyć się z miejsca jeszcze i nie wiedząc jak poradzić, choć czuł, że tu stanowczo jest potrzebny; różne mu myśli przychodziły, jedna spędzając drugą, aż stanął na tem, żeby Dosi z oka nie spuszczać i w ślad iść za nią do jej mieszkaniu...
 Gdy się to dzieje w Szwajcarskiej Dolinie zajętej nieznajomą, a najsprzeczniejsze sądy krążą o piękności Dosi, o jej pochodzeniu i przyszłości, — gdy się mężczyzni unoszą, artyści szaleją, a kobiety kwaśno wyszukują plam w słońcu lub przedrwiwają z Marmuszek... niepostrzeżony prawie od nikogo, na samotnej ławeczce w cieniu siedzący staruszek, ten sam któregośmy widzieli w kościele przypatrującego się Dosi ze łzą w oku, kreśli laską po piasku jakieś figury dopijając szklankę herbaty.
 Widać było po nim, że go tu nie sprowadziła chętka skąpania się w szałach młodzieży, ani potrzeba roztargnienia, ale jakiś przypadek; to co go otaczało nie zajmowało wcale, nie patrzał, nie oglądał się, nie śledził, zadumany, cały w sobie odpoczywał. Cały ten podbudzony przybyciem Dosi ruch nie zwrócił nawet