Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/116

dział, że panią swatali panu Aleksandrowi Jamuntowi.
 — A to coś pociesznego! — rozśmiała się Kostusia — komuż się to przyśniło, chyba Uchańskim?
 — Może, a nużby im znowu coś się przywidziało? ale nie! ja dla nich jestem takim prochem... i nadto znam swoje położenie — dodał...
 — Znowu pana nie rozumiem... ale nie mówmy o tem lepiej, a do Romaszówki dla tego przyjeżdżać można... dla mego ojca, który się często sam nudzi, byłbyś pan zawsze pożądanym gościem.
 — A dla pani? — spytał Jan.
 — Ja się trochę nudzę — przemówiła Kostusia — słyszałam że pan dobrze czytasz i w Borowej byłeś lektorem, możebym tu pana także zrobiła moim.
 — Przyjmuję urząd!
 — Ale potrzebaż choć dwa razy w tydzień na cały wieczór tu przyjechać.
 — A co sędzia powie?
 — Podziękuje panu.
 — Nie! nie! — zawołał nagle Bronicz — nie mogę przyjąć, coś mi mówi żem nie powinien — kiedy niekiedy przyjechać do Romaszówki, wbiedz tu, spocząć, odetchnąć, to nic; ale nawyknąć, przyzwyczaić się, zrobić sobie z tego potrzebę — nadto by potem przyszło odcierpieć, gdyby się to szczęście, jak wszystkie na świecie, rozprysło.
 — A! szkaradny egoizm, który pierwszy raz w panu odkrywam!
 — Prawda, ale przyjmiesz pani ofiarę? no, to ja się od niej nie wymawiam.
 — Ale pan sobie nie wiem jak Romaszówkę wyobrażasz, taki domek znajdziesz wszędzie.
 — O! coby zastąpił mi ten, nigdzie na świecie! — zawołał z zapałem młody człowiek, nie zastanawiając się nad słowami sweni. Dla mnie i raj by gdzieindziej być nie mógł, tylko tutaj.
 — Nadtoś pan grzeczny.
 — A! pani to bierzesz za czcze słowo! — z wymówką rzekł Jan smutnie.