Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/125

 — A to łaska Boża nad tobą, coś się w czepku urodził! — krzyknął Doroszeńko ściskając go — naprzód do Borowej się dostałeś, to pierwsze szczęście.
 — I temu pierwszemu wszystkie inne winienem — przerwał Jan.
 — A teraz Bundrysisko poczciwe czepia się ciebie, i ani chyby z córką cię swoją ożeni.
 Jan zakrzyknął:
 — Ale cóż za myśl! — zawołał — to być nie może... ja tak wysoko nie sięgnę!
 — No! no! gadaj zdrów, duma dumą, a jak ci się głowa zawróci?
 — Głowa się nie zawróci...
 — To ci się serce zawróci...
 — Ot! nie durzylibyście mi Jana — przerwał ks. Ginwiłł — niech lepiej idzie gołębie zobaczy...
 — A potem do mnie — rzekł Doroszeńko wchodząc do swojego dworku... bo i ja ci coś mam powiedzieć.
 Jan posunął się z kanonikiem, który w drodze znowu go wziął na spytki, a potem z kolei sam mu się spowiadać począł.
 — Ty nic nie wiesz — rzekł — a to tu w Borowej mało czasu, a wielkie zmiany. Doroszeńko ci to sam powie pewnie, że się pannie Jamuntównie oświadczył i na weselisko gotuje.
 — A więc to prawda?
 — O to!! już wiesz; od kogo?
 — Szepnął mi Pulikowski.
 — I poczciwą będzie miał żonę, wiek dobrany, niech Bóg błogosławi...
 — A dalej, kochanie — rzekł kanonik — dziwniejsze jeszcze rzeczy... pani Bulskiej od niejakiego czasu ani poznać; kto wie, może Bóg da iż w tej czystej atmosferze poczciwości przyjdzie nieszczęśliwa do opamiętania. Ja tam jej jeszcze nie rozumiem dobrze, bo kto te zepsute istoty pojmie; ale sam widzę, że bardzo się nam odmieniła. Posmutniała jakoś naprzód, modli się inaczej wcale, inaczej mówi, częściej milczy,