Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/147

 — Dajże pokój, ja się tem nie zaspokoję, mów prawdę! ja czuję, że coś jest!
 — Ale nie ma nic — rzekł zakłopotany Dahlberg — zwyczajnie nasze codzienne pospolite kwasiki.
 — Nie!... szczerze, szczerze...
 — Ja nic nie wiem.
 — To być nie może, powiedzieć mi tylko nie chcesz. Jeśli sądzisz, że się tem bardzo zgryzę i oszczędzasz mi zmartwienia, mylisz się; śmieję z tego i nie dbam, ala chcę wiedzieć wszystko.
 Tytus był jakiś zakłopotany, spojrzał na piękną hrabinę, na twarzy jej był rumieniec, a w oczach błyski zadające fałsz słowom, widocznie była mocno rozdrażnioną.
 — Nie ma nic, nie ma nic, znasz hrabino te panie... co tam mówić o tem. A zresztą — dodał ciszej — to wszystko Bulski tłumaczy.
 — Jaki i kto? — krzyknęła postępując ku niemu Dosia.
 — Wszakże pani wiedzieć musisz że tu jest!
 — Kto? Bulski?
 — Od pół roku.
 — A! — zawołała hrabina — także mi mów, ja pierwszy raz o tem słyszę, on tutaj, co robi?
 — Co robi? gra w preferansa, chodzi po ogródkach, upija się codzień na śniadańkach, które i daje i przyjmuje, a w chwilach wolniejszych ryczy przeciw pani.
 — Teraz rozumiem wszystko — rzucając papiros odparła pani Bulska — ale byważ on po salonach?
 — Mało, mało, jednak niekiedy naumyślnie się przesunie, żeby mógł swoją boleść publicznie wynurzyć.
 — Boleść? chyba złość! — uśmiechnęła się kobieta.
 — I on to zapewne rozsiał te potwarze — rzekł Dahlberg.
 — Jakie?
 — A! tam, to co gadają.. o twoim pobycie na wsi.
 — Naprzykład? — spytała zimno pani Bulska bledniejąc i rumieniąc się na przemiany.
 — Pojmujesz, że mu zagadkowe i swobodne życi