Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/148

twoje hrabino, aż nadto daje powodów do potwarzy. Przypisuje ci śmierć swego dziecięcia, a kochanków liczy na tuziny dobierając ich kolorem włosów, osobno bruneci, blondyni i szpakowaci, mnie łotr w ostatniej kategorji pomieścił! Niepoczciwy! nosi rogestr w kieszeni i czyta go każdemu kto chce słuchać, opowiadając rzeczy straszliwe. Naturalnie nikt temu nie wierzy, śmieją się z biedaka, bo sam gniew jego dowodzi, że byłby został mężem i nadal, gdybyś go była chciała, ale potwarz, wiesz hrabino... il en reste toujours quelque chose...
 — Biedny człowiek! — odezwała się dziwnym głosem pani Bulska.
 — Nie pojmuję tylko jak mogłaś pójść za niego!
 — A! to rzecz do pojęcia łatwa — odpowiedziała — potrzebowałam obrońcy, imienia, ludzie byli dla mnie zawsze nielitościwi, każdy krok mój tłumaczono fałszywie... wreszcie znudziła mi się swoboda, w której lada Salviani, lada Karolek, czuli się nią upoważnieni do zawracania oczów i dobijania się szturmem do serca...
 Rozśmiała się szydersko.
 — Poszłam za mąż, bo mi to wszystko jedno było ten czy drugi, wszyscyście nieznośni!...
 Hrabia ukłonił się.
 — I ja? — spytał.
 — Bez wyjątku.
 — Już teraz wiem, co mi wiedzieć było potrzeba — rzekła — do widzenia, muszę odejść, czuję się niezdrową.
 — Pojadę po pana Wolfa.
 — Nie trzeba.
 — Po Malcza?
 — Nikogo nie chcę, bądź zdrów.
 Hrabia Dahlberg musiał wyjść i dopełnił to z westchnieniem, które nie wzruszyło bynajmniej Doroty, zamyślonej i smutnej.
 Ledwie się drzwi za nim zamknęły i piękna pani