Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/16

szak! ma to być kobieta osobliwszej piękności, wdowa, rozwódka? co?
 Pan Aleksander mimo woli się zarumienił.
 — Ale już jej nie mamy, wyjechała — rzekł powoli.
 — Prawda to, że tak piękna? — spytała Kostusia.
 — W istocie, bardzo ładna — odparł chorążyc...
 — I bardzo sprytna! — dodał Bundrys — głowę mi ot tak nagadali tu o niej wszyscy... zmiłuj się, panie chorążycu, powiedz, prawda, że to ma być i gospodyni, i prawnik i literatka, i siedm razy jedna...
 — Dwadzieścia cztery razy — przerwał pan Aleksander — czem chce, tem jest...
 — Otóż to panie, do czegośmy przyszli! — zawołał gospodarz — kobieta! Czem to były poczciwe nasze niewiasty za dawnych czasów, a co się z tego zrobiło... a to! monstrum panie taka jejmość!...
 Wszyscy się rozśmieli.
 — I młoda słyszę jeszcze? — dodał Bundrys.
 — Lat dwadzieścia kilka — rzekł Bronicz...
 — I piękna?
 — Dosyć...
 — I głowy tam pozawracała w Borowej wszystkim, bo kto ztamtąd przyjedzie, nagadać się nie może.
 — Jakże żałuję że jej widzieć choć z daleka nie mogłam! — szepnęła Kostusia.
 — Tfu! a toż tobie dla czego? — ofuknął się sędzia — żebyś jeszcze zapragnęła ją naśladować! Zostaw to paniom, niech sobie komedje grają! nam co innego potrzeba, szlacheckiej córce i żonie szlachcica, nie przyszło być aktorką, na wielkim świecie to co innego, tam czem innem być trudno.
 I rozśmiał się Bundrys, widząc zakłopotanie Kostusi.
 — Ale, tedy, pojechała, jak się zowie — dodał gospodarz — pojechała?
 — Z powrotem jednak — szepnął Bronicz po cichu.
 Przez cały czas tych odwiedzin, w ciągu których pan Aleksander starał się być widocznie jak najwięcej przy pannie Konstancji, Bundrys, choć w niezłem