Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/165

 — Tak, tak, lepiej może od razu... zrzucić z siebie, Bulski...
 Ale nie mogąc przełknąć Dahlberg wstrzymał się nagle.
 — Mów śmiało, jużciż nie jestem dziecko, zniosę cios choćby najdotkliwszy.
 — Bulski szkalował panią publicznie, ujął się w sposób cokolwiek niegrzeczny pan Karol...
 — A! i cóż? — zimno spytała hrabina.
 — Musieli się pojedynkować...
 — Bulski doskonale strzela — drżącym głosem przerwała rzucając nań okiem hrabina — ranił go?
 — Zabił! — rzekł Dahlberg.
 — Milczenie grobowe nastąpiło po tym wyrazie.
 Piękna Dorota pochwyciła się za głowę.
 — I krew tę rzucą na mnie — zawołała po chwili — biedna matka!... biedny chłopiec!... a! i ja! i ja!
 — Bulski także raniony — dodał hrabia obojętnie.
 Jak odurzona i nieprzytomna, hrabina poczęła się przechadzać po saloniku.
 — My, rozpowiadamy w mieście cały ten wypadek wcale inaczej — dodał Dahlberg — ale nie można zaprzeczyć, że to wielkie nieszczęście...
 Mówił urywanemi słowy spoglądając na hrabinę, która nie odzywała się wale, i nie zdawała się nawet go słuchać. Wrażenia, jakie to zrobiło na niej, dopytać było trudno; twarz na chwilę zbladła, okryła się znowu żywym rumieńcem, oczy zajaśniały, chodziła i miotała się zamyślona, Dahlberg przestraszył się jej milczeniem i blaskiem gorączkowego wejrzenia.
 — Pani to zbytecznie bierzesz do serca...
 Nie było odpowiedzi i znowu długie milczenie...
 — Zostaw mnie samą — odezwała się piękna Dorota.
 Hrabia wziął za kapelusz i po cichutku się wyniósł, ale mu się żal zrobiło kobiety i w progu namyślił się, że kogoś by do niej posłać należało z tych pań, z któremi była najbliżej, aby ją rozerwać, pocieszyć, przypilnować.
 Nie zwlekając więc, pojechał do pierwszego domu,