Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/182

 — Odpiszesz? — spytał pan Aleksander.
 — Dziś jeszcze...
 — Wstrzymaj się... — zawołał żywo gospodarz... — możesz mi listu tego pozwolić? nie myślisz sam jechać?
 — Ja... nie, nie pojadę... — odparł Kora... — ale odpiszę zaraz... list możesz pan wziąść...
 — Za godzinę ci go powrócę! — rzekł chorążyc... — biorąc kapelusz.
 W salonie już świece były zapalone, i staruszka siedziała w swoim fotelu czekając ażby się wszyscy poschodzili, jeden tylko kanonik znajdował się przy niej, opowiadając dzieje jakiejś rodziny z miasteczka, dla której chciał pomoc wyjednać — gdy wnijście pana Aleksandra uderzyło matkę, tak żywo wpadł do pokoju i ku niej się zbliżył.
 Spojrzała mu w twarz i domyśliła się że z czemś niezwyczajnem przyjść musiał; jak ojciec milczący najczęściej i lakoniczny, chorążyc nic nie mówiąc pocałował matkę w rękę i list przed nią na pulpiciku położył, a sam odszedł do kanonika. Chorążyna dobyła okularów pośpiesznie i zbliżywszy światło, czytać poczęła z zajęciem niezmiernem. Pan Aleksander oka nie spuszczał z jej twarzy, na której zrazu chłodne podziwienie, potem trochę wzruszenia, rozrzewnienie i litość się wypiętnowała... staruszka otarła łzę ukradkiem, myśląc ją zataić przed synem.
 Kanonik nic tego nie rozumiał, ale że wcale ciekawością nie grzeszył i w cudze sprawy nieproszony się nie mieszał, zszedł na bok, pod pozorem pilnego interesu do panny Jamuntównej, która mu jakichś krupek dla ptaszków obiecała.
 — Ale do kogoż to list? — spytała obracając na wszystkie strony chorążyna... chyba do Leona?
 — Do Leona... — odpowiedział pan Aleksander...
 — Biedna kobieta! — westchnęła staruszka — widocznie coś musiała ucierpieć... zawsze przez tę nieszczęśliwą słabość swoją... byle...
 Przerwał rozmowę Doroszeńko, który także jakby