Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/189

 — Poszukaj serce.
 Pani Osmólska ruszyła ramionami.
 — To pan myślisz...
 — A myślę i serjo, powiem ci, Kostusię wydać za niego; juściżbym chłopca nie durzył i dziewczęciu nie dał się bałamucić darmo; w tem sęk, że to taka harda sztuka, że jeszcze go ciągnąć potrzeba i z mańki podejść, żeby się oświadczył, a tu kochana Osmólsiu rachuję na ciebie, że mi dopomożesz.
 — Kto! ja! — zawołała z oburzeniem pani Osmó1ska — chybabym Boga w sercu nie miała... Ja dla Kostusi zawsze mam nadzieję czegoś lepszego i wybijam jej to z głowy...
 — Osmólsiu, jak się zowie, kto tu gospodarz? — spytał Bundrys.
 — Ale zmiłuj się, panie sędzio...
 — Ale zmiłuj się, moja Osmólsiu, zamknij oczy i rób o co proszę... lepszego jej męża nie znajdziesz: ja mu się przypatruję, czytam w oczach, chłopak serdeczny, nie ma rady, trzeba to doprowadzić do skutku.
 — Tylko nie przezemnie...
 — Owszem, przez ciebie, moja dobrodziejko!
 — Czyżbyś mnie pan chciał zmusić, żebym się ja mu kłaniała jeszcze?
 — E! kłaniać się nie ma co... dosyć mu szepnąć, że gdyby tego, owego... to może by co i być mogło... że stary sędzia go kocha... ot coś! tak kochana Osmólsiu...
 — A! niech pan Bóg broni! już mnie pan przynajmniej do tego nie używaj.
 — No! kogóż? ja mu sam powiedzieć nie mogę: — na, weź sobie asan moją Kostusie... a chłopiec się nie domyśli sam oświadczyć.... i pójdzie gdzie indziej szukać... a nasza Kostusia cierpieć będzie w tej niepewności...
 — Ależ ona jeszcze się do niego tak nie przywiązała! — ja jej codzień perswaduję... słucha mnie... i wybiję jej to z głowy.
 Stary się rozśmiał.