Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/25

 — A co tam? — w progu zapytała staruszka — uciekł nam pan Bundrys?
 — Spieszył się do domu — rzekł kanonik, na którego twarzy łatwo było wyczytać skłopotanie i niespokój niezwyczajny. Chorążyna domyśliła się, odgadła coś zaraz, i nie dając poznać po sobie, po chwili dla pokazania Flos passionis, który w ganku rozkwitał, wyprowadziła proboszcza.
 — Czego to przyjeżdżał sędzia?
 — At! stary dziwak! — odpowiedział ksiądz.
 — Coś bo mi kanonik jesteś nie swój, jakbyś się co złego dowiedział.
 — I to, nic... prawdę powiedziawszy, bzdurstwo...
 — Nie tyczy się to Aleksandra?
 Ksiądz Ginwiłł, który nigdy nawet w najmniejszej rzeczy nie skłamał, umilkł.
 — A widzisz, zgadłam! — zawołała chorążyna. Oleś tam był kilka razy... cóż tedy?
 — Stary dziwaczy...
 — Mów bo szczerze, otwarcie, z czem przyjeżdżał?
 — Wpadł jak bomba, mościa dobrodziejko... zaperzony... ktoś mu tam w miasteczku, podobno Uchański, powinszował, że się pan Aleksander z jego córką żeni... bo to zwyczajnie ludzie paplać lubią... ten to tak wziął do serca...
 — No! ale c6ż to tak strasznego?
 — Abo go to pani nie zna? Zaczął od tego, że jeżeli odwiedziny pana Aleksandra są z przyjaźni sąsiedzkiej, bardzo dobrze, ale jeżeli w jakiej myśli...
 Chorążyna załamała ręce...
 — Stary uparty, ale co to na to zważać!
 — Cóż on mówi?
 — Że gdyby istotnie pan Aleksander miał myśl taką, on na to nigdy nie pozwoli...
 Biedna staruszka spuściła głowę smutnie.
 — Mój Boże! — zawołała — cóżeśmy mu zrobili.
 — Nie trzeba na starego zważać... i panu Aleksandrowi o tem mówić; pomiarkuje się przecie... powie-