Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/81

Janowi siedzenie naprzeciw siebie; stanął tylko za krzesłem oczekując rozkazów, jakby oznajmywał, że długo tu nie zechce pozostać.
 — Siadaj pan — zawołała rozkazująco — czego się pan śpieszysz?
 — Oczekuję co pani mi poleci.
 — Ja pana spytać tylko chciałam, co masz przeciwko mnie? — odparła żywo
 — Ale cóżbym mieć mógł!
 — Nieprawda! ja się panu dziwaczną, śmieszną, może gorzej jeszcze wydaję?..
 — Nie mam prawa sądzić nikogo...
 — Pan mi się wymykasz, jam przywykła do posłuszeństwa...
 — A ja do niepodległości — odparł uśmiechając się Jan.
 — To prawie niegrzeczność — odezwała się z wymuszonym także uśmiechem.
 — Widzi pani co się zyskuje w towarzystwie takich jak ja wieśniaków!
 — Westchnęła i zmierzyła go oczyma, któreby zmięszać go mogły, gdyby nie był zbrojny w uczucie grozy i oburzenia, jakie w nim ta kobieta wzbudzała.
 — No, więc jakże, zawsze będziemy nieprzyjaciółmi?
 — A! pani, ja nie mam nieprzyjaciół i niczyim nie jestem...
 — A moim?
 — Byłaby to niesprawiedliwość...
 — Sądziłam, że potrafisz być szczerszym... szepnęła.. podaj mi pan ten flakonik z toalety, i siadaj...
 Jan był posłusznym, ale nie usiadł jeszcze — pani Bulska zżymnęła się patrząc na niego...
 — Jakie są pańskie zamiary na przyszłość? — spytała po przerwie małej, podnosząc oczy ogniste...
 — Moje? — zdziwiony odparł Jan — moje, pani?
 — Pan więcej mnie obchodzisz, niżbyś mógł sądzić... juściż na całe życie nie zakopiesz się tu na wsi?
 — Owszem, sądzę, że nic lepszego nie mam do zrobienia...