Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża opieka.djvu/154

dając się nad biednem dziecięciem... i przepraszając, że mimowolnie była powodem tak smutnego wypadku.
 — Ale mogłażem się domyśleć, iż chłopiec Ewunię waszę tak obchodzi...
 Pisarzowa płakała, dom cały zbiegł się, zaklęto hrabinę, aby o tem nie mówiła nikomu, i stara żmija wyjechała łzy zostawiając za sobą, z uczuciem radości z tak zręcznie wypłatanego figla.
 Zaledwie po kilku minutach zdołano się Ewuni docucić; otwarła oczy biedna i z płaczem rzuciła się matce na szyję, słowa nie mogąc wymówić. W tej chwili wszystkie inne względy ustąpiły przed macierzyńską troskliwością o życie i zdrowie dziecięcia. Pisarzowa kazała natychmiast karetę podać i pojechała do zamku. Król zajęty był ambasadorem i przyjąć nie mógł, lecz uparta Litwinka siadła czekać na odjazd posła, kazała powiedzieć kuzynkowi, że widzieć się z nim musi, i wysiedziawszy dobrą godzinę, została przypuszczona przed pańskie oblicze...
 Zapłakane oczy pisarzowej dozwalały się domyślać, że ją jakaś boleść dotknęła...
 — Co się stało waćpani? czy uchowaj Boże co w familii...
 — Nic, N. panie — zawołała kuzynka — przybiegłam tylko dowiedzieć się. Rozpuszczono wieść po mieście o jakimś występku popełnionym przez Leliwę, tego, który mi córkę uratował. Moja Ewunia omdlała, życie jej zagrożone...
 Król mocno sposępniał i zachmurzył się.
 — Co to jest N. Panie, czy wistocie...
 — Proszę tego nie rozgłaszać — odezwał się Poniatowski — rzecz wielce dla mnie nieprzyjemna...
 — Czyż może być co tak ważnego?...
 — Ważnego, bolesnego, przykrego — rzekł król — chłopiec zgubiony...
 Pisarzowa ręce załamała.
 — Chłopak tak zacny, tak uczciwy...
 — Tak niepojęty hipokryta — przerwał Stanisław