Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża opieka.djvu/96

 W istocie Materski cały ten dzień boży na wąs motał, nikt mu dogodzić nie mógł, chłopców niemiłosiernie tłukł... żonę nielitościwie łajał, do gości się nawet czepiał i sam z sobą się kłócił — ku wieczorowi spotęgowany zły humor doszedł do najwyższego stopnia, czekał tylko na Janka, ażeby go wylać w całości na niego. Janek powoli rozmarzony idąc, opoźnił się wielce; już jedna połowa drzwi była przymknięta, co gościom przypominać miało, że czas się było wynosić, gdy chłopak okazał się w progu.
 — Ha no! przecież! przecie! — zawołał Materski — myślałem, że jaśnie wielmożny panicz już nie raczysz zawitać w ubogie progi moje! — No cóż? jakże podróż się udała?
 Janek wesół odparł! — A! bardzo szczęśliwie.
 — To źle, że trochę za długo trwała — rzekł Materski. — Mówiłem ci, żebyś mi był na godzinę szóstą, a oto bije ósma u P. Maryi. — Więc cóż?
 — Bardzo przepraszam pana...
 — I myślisz, że już po wszystkiem?
 — A żem się opoźnił nie moja wina — dodał Janek. —
 — Czyjaż? moja zapewne? hę? — spytał kupiec.
 — Nie — alem miał przypadek.
 — Cóż to tam? Konie ponosiły, czy but, z pozwoleniem, trzasł? rozśmiał się złośliwie Materski.
 — Nie, miałem spotkanie.
 — Ha? z królem JMością, czy z ks. Prymasem?
 — Z panią z pod Niepołomic... Janek dodał nazwisko, Materski się zdumiał, ale zaraz krzyknął:
 — A nie łżyj że! a nie łżyj!
 — Święta prawda...
 — I cóż? co? gawędziłeś z nią?
 — A! święta pani! — przerwał Janek — a dobra pani! a złota dobrodziejka moja...
 — Cóż to tam? dała ci tynfa?
 Janek się uśmiechnął, dobył chustkę, rozwiązał węzły i odkrył złoto swoje...