Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bracia rywale.djvu/103

 Nazajutrz rano, ledwie z łóżka wstał, gdy Wicek się zjawił. Stanąwszy w progu spojrzał mu w oczy badająco, czytać z nich chciał wyrok swój.
 Brat podszedł ku niemu na pół wesoły, pół smutny...
 — Nie gadaj mi długo, — zawołał młodszy, widząc, że się Wacek zbiera na opowiadanie szerokie, — tak, czy nie.
 — Ależ posłuchaj! ani tak, ani nie!
 — Nie mówiłeś z nią?
 — Owszem — miej cierpliwość?
 — Niech cię — z twoją cierpliwością, ja jej nigdy nie miałem! — wołał Wicek.
 Musiał jednak zebrać się na nią, bo brat mu uczciwie i szczerze począł swą rozmowę z panną Konstancją powtarzać.
 — Tak mi Boże dopomóż — rzekł, — słowo w słowo ci mówię, jak mi odpowiedziała!
 Wicek się zerwał.
 — A! no — wola Boża, mogę ja poprobować! krzyknął.
 — Teraz słuchaj dalej, — począł Wacek, i spotkanie swe z sędzią, rozmowę z nim znowu dosłownie prawie mu powtórzył.
 Zbladł słuchając Wicek.
 — Szczęśliwyś, — rzekł, — co mam mówić na to!.. Czyż mnie to ma zagradzać drogę? nie wolnoż mi się odezwać do niej? szczęścia probować? mów...
 Wacek się namarszczył — widać było, że mu to nie szło w smak.
 — Ja ci zabronić nie mogę, — rzekł sucho. — Cóż mnie do tego? Nie mam prawa drogi ci zapierać...
 — A jaż ci twojej nie zagradzam! — zawołał młodszy.
 — Przepraszam, — odezwał się z goryczą Wacek, — juścić! Nie chce mnie ona dziś — toć się rozmyślić może, gdy mi wolno będzie zbliżyć się do niej i gdy mi ludzie, zamiast przeszkadzać, jak dotąd starościna, pomagać zechcą.