Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 1.djvu/188

wstał, podszedł i począł mu się przypatrywać bacznie. Wit patrzał nań zdziwiony, jakby sobie coś przypominał, twarz bliżéj widziana była mu gdzieś dawniéj znajomą.
 — A toż co? co wielmożny pan tu bez czapki wśród puszczy robisz, panie rotmistrzu! zawołał nieznajomy, boć się nie mylę.
 — Ale zkądże wy mnie znacie? zapytał Wit.
 — E! przypomnijcież sobie, byłem przecież na służbie w Bożéj Woli, dawno temu, lat dziewięć, potém u was, potém...
 Uśmiechnął się.
 — Co się to panu wielmożnemu stało?
 — Napadnięto mnie, odarto? zawołał Wit.
 — Jak? gdzie? niedaleko ztąd? e! to nie może być! krzyknął mężczyzna, któż tu się poważył, żebyśmy my nie wiedzieli o tém?
 Popatrzał na rotmistrza, który się zmieszał nieco.
 — Któż to był? jacy ludzie! wielu? bo to dla mnie ciekawość, dodał. — Ja to proszę pana, nazywam się Neliga, to jest, mnie oni przezwali tak, bo nie-legam nigdy dwa razy w jedném miejscu, ale ani moi, ani ja krzywdyby panu nie zrobili, a tu innych prócz naszych nie ma i nie było.
 Rotmistrz skinął na starego sługę, aby zamilkł; ten usłuchał.
 — Dwadzieścia pewnie godzin, nic oprócz kilku