Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 1.djvu/194

 — Szanowny panie, odezwała się Marya, między mną a mężem moim stosunek oddawna jest taki, że tu już nic pomódz nie może, tylko wiekuisty rozdział.
 Pułkownik ręce podniósł do góry.
 — Być że to może?! zawołał; wielcy Bogowie! do tego przyszło z miłości szalonéj?
 — Téj między nami nie było nigdy, przerwała Marya; zmuszoną byłam, niestety! choć wdową już naówczas, oddać mu rękę (spuściła oczy) życie mnie i jemu stało się ciężarem.
 — Ależ ten pośrednik, ta śliczna dziecina? spytał pułkownik.
 Matka ściskając dziecię, ze łzami szepnęła:
 — To dziecię mego pierwszego małżeństwa, jedyne.
 — I ten człowiek, mając taki skarb, zawołał Szwalbiński, nie potrafił go ocenić! Wszak państwo żyjecie z sobą?
 — Lat blizko ośm, cicho szepnęła Marya.
 — Zawszem posądzał rotmistrza, dodał Szwalbiński, że mąż z niego być musi nieszczególny, ale żeby rzeczy posunięte były tak daleko... tak daleko...
 — Pocóż o tém mówić mamy? zawołała Marya, któréj łzy się rzuciły mimowoli.
 — Owszem, piękna pani moja, gdy los zdarzył, że ją mam szczęście widziéć pod dachem moim; mówmy otwarcie, może ten niespodziany los zdarzy, że ja stary grat przydam się na co czcigodnéj nie-