Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 1.djvu/46

 — Jak mógł zbiedz?! — tupiąc nogami obiema i bijąc w pierś pięścią Weldera, powtórzył rozwścieczony niemal Wit — jak mógł ujść? jak mogliście dać mu uciec?
 Welder zmilczał, popatrzał chmurno wilczemi oczyma na gospodarza, który nagle pohamował się.
 — Cóż to? rabuś był? złodziéj? diabeł? czy kto z dworskich ciekawy?
 — Toby nie uciekał przecie! — rzekł Welder.
 — Jak wyglądał?
 — A któż go po nocy mógł dopatrzéć! Drab ogromny, silny, w sukni czy opończy prostéj.
 Zamilkli. Welder, popatrzywszy bacznie na swego pana, mruknął:
 — A może to — on...
 — Kto? on? z grobu? hę? — syknął Wit — głupiś!
 — Nie głupim! nie! — mruczał stary — ej! nie! Któż widział trupa?
 — Osiem lat — cicho szeptał prędko Wit — toć był czas, gdyby miał z mogiły wstawać.
 — Wstają i po dziesięciu — rzekł cicho Welder — ale tu bodaj nie pora o tém szerzéj gadać. Ja coś wiem i coś czuję. Trzeba radzić, aby jakiéj biedy nie było. Czuję biedę za pasem.
 — Stary tchórz jesteś i zabobonnik! — rzekł Wit chmurno.
 — Idź pan do gości, idź, bawcie się póki czas, a jutro pogadamy, jeśli jeszcze pora będzie.