Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 1.djvu/69

słyszał rozpaczliwe bicie we drzwi żelazne i stłumione jęki. Zadrżał, stanął.
 — Co u stu diabłów! — zawołał — trzeba dotrzéć.
 Poszedł więc śmiało daléj, tłum pozostał opodal. Zbliżając się już ku drzwiom, rozpoznał głos ludzki, choć wyrazów dosłyszéć nie mógł. Krzyk Weldera rozbijał się w podziemiu wilgotném. Wit, jakby się czego domyślał, podszedł żywiéj. Drzwi były zaparte i zaryglowane; stanął i słuchał.
 — To głos Weldera! — Pobladł. — Welder! — zawołał.
 — Ja, Welder! ratujcie! ratujcie!
 Śmieléj Wit rzucił się ku drzwiom, lecz kluczów nie było. Przyłożył ucho do nich.
 — Kto cię tu zaparł?
 — Ten rozbójnik Panas...
 Rotmistrz nie chciał, aby wszyscy wiedzieli, jak się to stało; przymuszonym śmiechem zarykotał nagle.
 — Po kowala! — krzyknął. — Welderowi się drzwi zatrzasły i sam się w pułapkę złapał...
 Strach tedy wielki gawiedzi śmiechem się skończył, co żyło pobiegło w dziedziniec z rozwiązaniem zagadki. Wit pozostał sam: przycisnął się do drzwi.
 — Słuchaj, Welder — ani słowa o tém, jak się stało: tyś się sam zatrzasł. Otworzą ci zaraz; szlij na okół tego zbója szukać... niech go choć z piekła dobędą... On nie może być daleko...