Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 2.djvu/128

 Kasztelan się kłaniał, ale na odpowiedź zebrać nie mógł.
 Zakłopotany był już najprzód tytułem, jaki dać wypadało temu panu.
 — Dawno pan tu przybyłeś? — zapytał młodzieniec nieznany.
 — Parę dni, świeżo, dopiero, mruczał kasztelan, który czekał napróżno, czy mu kto przez litość nie podpowié, nie szepnie, z kim miał honor rozmawiać.
 — Dla przyjemności, czy... z interesem.
 — A! — zawołał trochę już ośmielający się kasztelan, którego to bałamuciło, że widział mężczyznę, a słyszał głos kobiecy, — a! mościa dobrodziejko... Poprawił się śpiesznie. — Panie dobrodzieju, ktoby to z domu teraz, gdy żniwa się kończą, a siejba zaczyna, dla satysfakcyi wyruszył! Mam kłopot.
 — No, mów że mi pan, co to takiego, ja króla znam, łaskaw jest na mnie, może téż co poradziemy.
 — Trudno, odparł cicho kasztelan, ja już hrabiego Brühla o to obligowałem, a powiada, że rzecz nie łatwa.
 — Przecież, co by to było? — nalegał młodzieniec.
 — Sprawa nie moja, wzdychając dodał kasztelan, przyjaciela mojego, pana Wojskiego Wereszczaki.
 Posłyszawszy to nazwisko, młodzieniec, który dotąd roztargniony był jakoś, zbliżył się żywo do mówiącego.
 — Wojskiego! a to mój przyjaciel! to mój dobry,