Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 2.djvu/22

ztąd na wieki, żonę gwałtownie a zdradliwie pochwycił i uciekł.
 Piotr ręce załamał i krzyknął z boleścią:
 — Dokąd? dokąd?
 — Któż może wiedziéć?! Nocą uszli, dodał Szwalbiński, gdym z rana wstawszy dowiedział się o tém, mało mnie nie ubiła apopleksya, małom ludzi ja nie poubijał. Nieszczęśliwa niewiasta, tak mi się wydała interesującą, tak nieszczęśliwą, tak biedną, a ten człek tak grubiańskim tyranem. Otóż, dodał, dlaczego mnie panowie zastaliście jak z krzyża zdjętym. Wiecznie tę chwilę opłakiwać będę.
 Westchnął i starowinie na wspomnienie biednéj kobiety łza po policzku pociekła.
 — Przyznam się pułkownikowi, odparł Wojski, iż my w interesie téj pani właśnie przez wojewodzinę jéj ciotkę jesteśmy wysłani. Nie zdziwisz się więc pan, że wpadłszy na trop, co najrychléj w pogoń się puścimy.
 Szwalbiński w ręce klasnął.
 — Patrzcież! patrzcie! zawołał, jak to się złożyło. Bogdajbyście potrafili moją winę naprawić, a odbić tę nieszczęśliwą ofiarę.
 Wojski wstał.
 — Musimy pożegnać pułkownika i pośpieszać, wpadłszy na trop, dzień i noc gonić będziemy.
 Kłaniali się już, ale niespokojny stary za rękaw powstrzymał Wojskiego.
 — A bój że się Boga! a toćbym ze wstydu