Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 2.djvu/58

spytała, jakby nie wiedząc, czyj był dom, a dowiedziawszy się, wykrzyknęła:
 — A to stara znajoma! toćbym ją widziéć rada.
 — Teraz to trudno, szepnął piekarz, tajemniczo się uśmiechając.
 — Dlaczego?
 Niemiec głowę spuścił i nie odpowiedział nic.
 — A! a! staréj przyjaciółce musi być wolno ją odwiedziéć, zawołała Magda i poszła na górę.
 Drzwi została zamknięte, stukała długo, naostatek pokazała się twarz kwaśna Liny. Magda się rozśmiała.
 — Przyszłam do piekarza, a tu mówią dom wasz! Miły Boże! chciałam was choć pozdrowić!
 Skwapliwie jakoś otworzyły się drzwi, Lina wpuściła dawną znajomę i zaryglowała za nią, palce kładąc na ustach.
 — Bardzom ci rada — rzekła spiesznie, tak jak byś mi z nieba spadła.
 — No, no, cóż to tam takiego?
 — Mówię ci, że milszego gościa nie może być. Siadaj, tylko... tylko — dodała Holzerowa, masz ty czas, i mogę ja... mogę ja... w bardzo pilnéj sprawie poufnie mówić z wami.
 — Słuchaj no Lina, odparła Magda, znasz mnie dawno, wiesz, żem nie płocha. Czasu mam trochę, mów, co na sercu masz.
 Niemka namyślając się, chodziła po pokoju.