Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/10

 — Trzeba będzie pilnować jéj, bo dyabeł nie śpi... a ożenić się taki w końcu muszę...
 Samemu w domu nudno...
 Stuknął w palce obrzękłe i głową pokiwał.
 W tém Symon sługa wniósł butelkę z lampką, postawił ją przed nim i nalał.
 Stolnikowicz wypił chciwie i językiem mlasnął.
 — Teraz, daléj do roboty! zawołał.
 Podkomorzyna utrzymywała tu darmozjadów, sieroty dziewczęta, chłopców bez miary... trzeba to tałałajstwo rozpędzić... ale niechże ja to tałałajstwo zobaczę...
 W tém zdawał się pomiarkować:
 — Tylko nic tu — rzekł — gotowi co pochwycić — do jadalnéj sali ich spędzić, a tu pozamykać...
 Dasz mi znać, gdy się zbiorą.
 Nalał sobie lampkę drugą, ale tę pił powolniéj, przypatrując się do okna przezroczystemu płynowi, i uśmiechając się do niego... Spory kawał czasu upłynął, nim Symon dał znać, że sierotki w jadalni czekają.
 Musiał podać rękę stolnikowiczowi i prowadzić go, bo na nogach obrzękłych nie bardzo był pewnym chodu.