Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/14

 Chciał łajać, bo mu się usta wykrzywiły, ale się wstrzymał i krzyknął tylko:
 — Won! za drzwi! a żeby mi nic z sobą nie śmiał brać.
 Chłopiec, nie pokłoniwszy się nawet, wyszedł zaraz.
 Brzegrodzka dwóch młodszych nie potrzebowała mianować, bo nie czekając na to, stolnikowicz zakrzyknął:
 — Chcą świnie paść, — niech zostaną, a nie — won! won...
 Wpadł nagle w namiętność wielką.
 — Wszystko co tu podkomorzyna hodowała — psuła... psu na budę!
 Rozegnać to... nie chcę znać...
 Głosem, w którym czuć było łkanie, ochmistrzyni dodała:
 — Pójdziemy wszyscy — pan Bóg na sieroty łaskawy, a stolnikowiczowi szczęścia nie przyniosą łzy biednych...
 I wyszła.
 W ganku stały dzieci i, choć może nie pojmowały wszystkich następstw tego co ich spotkało, płakały.
 Starszych tylko dwoje oczy miało sucho, wzrok jakiś zadumany.