Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/16

 Zostawując rzeczy pod ścianą, pobiegł do ochmistrzyni.
 W pokoju jéj widać było téż przygotowania do podróży: tłumok stary na pół już upakowany, rzeczy tu i owdzie porozrzucane.
 Troje najmłodszych dziewcząt w kąciku siedziało na ziemi, dwie starsze, między niemi Maryś Myszkówna pomagała Brzegrodzkiéj.
 Zobaczywszy go wchodzącego, ochmistrzyni przestała pakować.
 — Przyszedłem się pożegnać, wybąknął Staszek, na którym oczy niebieskie Marysi zatrzymały się ciekawie.
 Ochmistrzyni założyła ręce i zbliżyła się do niego.
 — Cóż ty myślisz z sobą? spytała.
 — Albo ja wiem? A pan Bóg odczego? odparł chłopak śmiało, a ręce odczego? Kogo Bóg stworzy, tego nie umorzy... Żebym był starszy a niedołęga, toćbym się miał czego kłopotać, a tak!!
 Patrzał na Marysię.
 — Ale co z tamtymi będzie? proszę pani? — zapytał.
 — Co i z tobą — westchnęła ochmistrzyni. Chłopców tymczasem proboszcz weźmie, dał mi