Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/19

 Rozpłakała się stara jéjmość.
 — Zapłacicie wy jéj i mnie, rzekła — gdy na poczciwych wyrośniecie ludzi... Niech wam Bóg błogosławi...
 Staszek, kryjąc łzy, wymknął się z pokoju.
 Miał odejść — ale się zatrzymał w rogu domu, — miał jakieś przeczucie, czekał.
 Upłynęła chwila, Maryś, wybiegła oglądając się niespokojnie dokoła. Zobaczywszy go zarumieniła się trochę. Staszek podszedł, skrobiąc się w głowę.
 — Dokąd-że ty myślisz? zapytała go żywo dziewczyna.
 — No — a ty?
 — Nie mam gdzie, ino do Błotkowa, do Bardzickiéj.
 — A jak nie przyjmą?
 Dziewczę głową potrzęsło.
 — Nie może być...
 Posępnie się zadumała, rękę chudą pod brodę podkładając.
 — Czemużby nie przyjęli; — albo ja posłużyć nie mogę?
 — Myślicie, że u prostych ludzi taka posługa jak bywała za nieboszczki we dworze? Ale! wodę nosić trzeba, drwa dźwigać.