Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/25

 Winien był zawsze — but sam, nie on, podła dratwa, nikczemna skóra, psia noga — kopyto szelmowskie — tylko nie majster.
 Z tego jasno się okazuje, że Salomon nie urodził się na szewca.
 Zaszła omyłka, daleko wyższe miał powołanie, a los zawistny posadził go na tym stołku męczeńskim.
 I na nim nieborak posiwiał, konsolując się bardzo często powtarzanym aksiomatem.
 — Kiep świat!!
 Dworek Bardzickiego leżał w Błotkowie na nizinie...
 Na wiosnę woda zajmowała ogródek... Samo domostwo było stare, w ziemię wklęsłe, z jednego boku podparte; dach łatano co wiosna a pomimo to zaciekał.
 Gdyby nie staranie Salomonowéj, życie w nim byłoby bardzo niewygodne; ale kobiecina dawała sobie rady jak mogła. Jéj ręce i ogródek więcéj przynosiły na życie niż praca Bardzickiego.
 Z tych kilkunastu zagonów czasem się coś sprzedało, a ciągle coś brało na kuchnię.
 Pod płotem zasiewała trochę lnu nawet; parę grządek cebuli stanowiły dochód pewny, gdy się z nią poszczęściło. Salomonowa nawet z kopru