Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/27

śmiało, trwożnie, a Salomonowa dziwowała się patrząc, że wprost do niéj idzie.
 I dziewczę podeszło bliziutko nie mówiąc nic, schwyciło za rękę zapracowaną, pocałowało... i odezwało się cicho.
 — Maryś Myszkówna...
 Salomonowa nie zrozumiała zrazu, patrzała z osłupieniem.
 — Maryś Myszkówna, — powtórzyła dziewczyna i stała drżąca.
 Nierychło kobieta w ręce plasnęła.
 — Jezusie Nazarański! a ty tu co robisz...
 — Podkomorzyna umarła; załkało dziecię.
 — Masz tobie!!
 — A nas rozpędził, — dodała Maryś.
 Salomonowa głową i sobą poczęła rzucać w lewo i prawo.
 Stały tak chwilę; dziewczę płakało, pomyślawszy wzięło znowu rękę Salomonowéj i, całując ją — rzekło:
 — Weźcie mnie do służby...
 Wniosek ten tak się wydał biednéj kobiecie dziwnym, że nań odpowiedzieć nie umiała.
 Spojrzała tylko wzrokiem litości pełnym i jakiegoś wstydu; przykro jéj było przyznać się do swojego ubóstwa. Uczucie to jednak trwało tylko