Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/34

 — A wy zkąd!
 — Ja tu o trzy mile u Jagmina, na wsi — przy dworze do posyłek, ta... i przy stajni... A co było robić.
 — Dobrze tam?
 — A no — połatawszy — rzekł Staszek. Jużcim się na wieczność nie zapisał im... Patrzę czego lepszego, tymczasem — at!! Poprawił czuprynę i rozśmiał się. No — a Maryś!
 — Co ja mam powiedzieć! westchnęła. Dobrze, nie dobrze — już się do nich przywiązało jak do swoich. Biedę klepię...
 — Maryś by gdzie we dworze, przy garderobie lub kawiarni, nalazła miejsce... rzekł Staszek. Jabym napatrzył... u Jagmina nie, bo kawaler...
 — Daj pokój! westchnęła dziewczyna. Ja o tém nie myślę... Co tam!
 Przypomniała sobie wiadro.
 — A — Boże mój, a tam Salomonowa na wodę czeka... bo ostatnią kroplę wylałam. Trzeba śpieszyć.
 Staszek podszedł.
 — Jak będę przejeżdżał — rzekł, to się dowiem. Bywaj zdrowa, Maryś.
 I już szedł do konia, ale się odwrócił.