Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/41

 — Widzicie! Ksiądz mi dał oto dla opieki, — wskazała babę; i we dwie biedujemy.
 Ale gdy pan Bóg ciepło da, biedy wielkiéj nie będzie... Kur kilka zostało... z ogrodu się coś sprzeda...
 A wam jak? zapytała.
 Staszek się rozśmiał.
 — Nie zgorzéj, rzekł. Dowiedzieli się, że pisać, czytać umiem, przy pisarzu pomagam. Ze stajnim się uwolnił.
 — U tego pana co i dawniéj?
 — U niego.
 Maryś przyjmować czém nie miała... wstyd jéj było.
 — A co daléj, jeśli szewc nie powróci? zagadnął Staszek.
 — Albo ja wiem? szepnęła Maryś...
 — Jak Bóg miły szkoda was na tę pustkę... bo się zapracujecie jak chłopka — rzekł Staszek...
 Was by ztąd wyciągnąć.
 — A nuż Bardzicki wróci — domu tak porzucić nie mogę...
 Dosia wdała się w rozmowę gorąco, bo jéj szło wielce o to, aby w dworku pozostać.