Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/91

 Maryś spojrzała.
 — To moja towarzyszka podróży, pani Rzepkowa — rzekła, i dodała.
 — Siadaj-że, proszę...
 — Mój Boże!... odezwała się stara, załamując ręce... Cóż to wam na oczy...
 — Zaniewidziałem — rzekł cicho Stach... zaciągnęło mi je...
 Ekonomowa milczała chwilę.
 — Słyszałam ja, rzekła, że takie zaciągnięte oczy kurują. Są na to sposoby. Nie trzeba rozpaczać.
 — A! nie! nie! podchwyciła prędko Maryś — i ja słyszałam, że się ślepota taka leczy... znajdziemy lekarza...
 Stach milczał... a po chwili szepnął:
 — Rejent tak łaskaw, że mi ofiarował furmankę do Lublina, więc czy do szpitala...
 Maryś mu nie dała dokończyć.
 — Ależ my mamy bryczkę i konie, furmanki nie trzeba... pojedziemy razem.
 — To nie może być; — rzekł Staszek stanowczo.
 — Moja pani Rzepkowa, odezwała się dziewczyna, zwracając ku niéj wejrzenie i dając jéj znaki.