Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/144

130

 — Ale zmiłujże się któż to taki? z nową natarczywością zagadnęła P. Dorota.
 — Kto, nie mogę powiedzieć, ale go opiszę, rzekł wywijając się zręcznie Bałabanowicz. Jest to człowiek średniego wieku.
 — Sredniego wieku! Któż tu jest średniego wieku?
 — Przyjemnej postawy —
 — Przyjemnej powiadasz — ?
 — Dosyć przyjemnej. Człek znany z uczciwości.
 — Z uczciwości! Któżby to taki?
 — Szlachcic, chociaż bez tytułu.
 — Bez żadnego tytułu?
 — Bez żadnego, ale o tytuł łatwo.
 — Masz racją Bałabanosiu, jednakże —
 — Może go mieć na przyszłych Sejmikach.
 — Niechże go ma.
 — Człowiek majętny, któryby mógł pokazać parę kroć czystego funduszu.
 — Parę kroć! a to dość! zawołała Podkomorzyna, myśmy się dorabiali z Podkomorzym, a on i tego nie miał, kiedy się ze mną żenił. Ale któż to taki, mój Bałabanosiu?
 — Chciałbym szczerze dogodzić w tém jéj